Trap

Hij kwam wat later dan gepland, maar nu is hij er dan toch: de trap. Helemaal klaar. En helemaal geweldig, vind ik zelf. Zowel qua uiterlijk als gevoel. Met dat laatste bedoel ik dat het geweldig voelt om de trap daadwerkelijk te betreden.

Tot nu toe kende ik de trap alleen uit tekeningen en verhalen. Erg veel verhalen. Tientallen gesprekken hebben we over die trap gevoerd. Die gingen over de afmetingen, de bouwtekening, de aanpassingen, waar de trap gemaakt moest worden, hoe we dat zouden doen, wanneer 'ie klaar zou zijn, wanneer we hem zouden proefpassen, de kosten, de traptreden.

Ik kende de trap in mijn gedachten dus al door en door. Maar erop gelopen had ik nog nooit. Tot zaterdagmiddag, een uur of vijf. Joop en Sikke - de mannen die de trap hebben gemaakt en geplaatst - waren net naar huis. Toen ben ik voor het eerst de trap opgelopen. Hand om de ijzeren leuning, schoenen uit. Heel voorzichtig, bang om 'm pijn te doen. Het voelde heerlijk en onwerkelijk tegelijk. Alsof ik in iemand's anders huis was. Of in een hotel.

Vandaag ging ik nog eens naar boven, deze keer samen met katten Brokkie en Saartje. Zij vonden het zo te zien al net zo raar als ik. Vreemd, onwennig om niet meer via de ladder naar de eerste etage te gaan. Wat een feest.

Het is dat ik snipverkouden ben, anders had ik de hele dag niets anders gedaan dan traplopen.