Laatste klusdag

Proosten. Dat deden we vrijdagmiddag. We proostten op de laatste klusdag van pa Joustra. Sinds 9 december 2005 kwam hij ons (bijna) elke zaterdag en tijdens vakanties helpen met bouwen.

Hij was zowel onze timmerman als onze projectleider. Hij maakte de planning, vertelde ons wat we wanneer moesten doen, wat we moesten inslaan. Hij maakte het ontwerp van ons huis, bedacht oplossingen voor bouwkundige problemen. Wat deed hij eigenlijk niet?

Afhaken, dat deed hij niet. Henk zei nooit af, sloeg nooit een zaterdag over. Ook niet als hij een kater, zere arm, griep, rugpijn of geen zin had. Als er iemand een doorzetter is...

Het leukste onderdeel van de klusdag met Henk was als de vier in de klok zat. Om vier uur stopten we accuut met klussen en gingen we naar de plaatselijke kroeg. Om daar een uur lang bier te drinken. Westmalle, Us Heit of iets lekkers van de tap. Soms namen we er een gehaktbal of bakje nootjes bij.

Tijdens dit uurtje evalueerden we, blikten we vooruit, zeiden we hoe mooi het werd of hoeveel we nog moesten doen. Kroegpraat, kortom.

Afgelopen vrijdag (soms wisselden we de zaterdag in voor een vrijdag) was Henk's laatste klusdag. Nog wat kleine zaken stonden er die dag op het programma, zoals de entree van mooie hardhouten vlonders voorzien, een kattenluikje in de deur van de berging maken, plintjes bevestigen, een bokje maken voor het houthakken. Maar daarna hield het lijstje met bouwkundige activiteiten op, was al het timmerwerk klaar. En daarmee was ook Henk Joustra klaar.

Voor het laatst gingen we na een dag klussen de kroeg in (let op: we gingen niet voor het laatst de kroeg in, maar wel na een dag klussen). Heel anders dan anders ging het er niet aan toe. We lulden over de gebruikelijke zaken. Zeiden weer hoe mooi het allemaal was geworden, hoe zwaar het was geweest. Ook de toekomstplannen ontbraken niet: hoe het schuurtje eruit moest zien, hoe we de tuin zouden inrichten.

Om vijf uur stapte Henk zoals gebruikelijk in de auto en betaalden wij de rekening. Nog een paar keer handen schudden, zoenen, elkaar op de schouder slaan. Afspraken maken voor een etentje om het nog eens officieel te vieren.

Raar is het. Ik ben blij dat we zijn uitgetimmerd. Maar ben minder blij dat het zaterdagse bieruutje voorbij is. Het was tenslotte een goede traditie.

We verzinnen wel weer een nieuwe!

Deuren

Deuren. Weer zoiets waar ik nooit over nadacht. Waarom zou je ook? Ze zijn er, je doet ze open en dicht, maar echt zien, ho maar. Tot een paar maanden geleden. De muren waren klaar, de deurkozijnen zaten er in, we waren aan het verven en dan ineens denk je aan deuren. Het zou leuk zijn om die kamers ook af te kunnen sluiten. Vooral die ruimtes waar je heen gaat als je heel nodig moet.

Dus gingen we met deurenleveranciers bellen. Via via kwamen we bij een professioneel bedrijf uit Drenthe terecht. Daar maken ze niet alleen deuren, maar hangen de medewerkers ze ook op (of af, net hoe je het bekijkt) en zetten er nog beslag op ook. Geen pannenkoekenbeslag, maar deurklinken. Raar woord.

Precies wat we zochten. Iedereen die zelf wel eens een deur heeft afgehangen, weet waarom je dat soort klusjes liever uitbesteedt. Het vergt veel spierballen, goede ogen en heel veel geduld. De eerste twee zaken hebben we wel, maar dat laatste absoluut niet meer.

Vandaar dat we alles lekker uitbesteden aan dit bedrijf, dat voornamelijk zaken doet met grote opdrachtgevers, zoals de bazen van politiebureau's, verzorgingstehuizen en torenhoge flats. Daar moeten soms wel zes- of zevenhonderd deuren in. Heel soms doen ze kleine projectjes als de onze. Waar 'slechts' zeventien deuren in moeten. Peanuts.

Nadat ik de jongens vrijdag bij ons bezig heb gezien, snap ik wel waarom ze een woonhuis als het onze met twee vingers in de neus doen. Figuurlijk dan. Deuren maken en afhangen gaat tegenwoordig namelijk heel anders dan vroeger.

Eerst meet iemand met een machientje de maten op van de kozijnen en geeft ze allemaal een eigen nummer. Daarna voeren ze die gegevens op de fabriek in een computer in. Die computer staat in verbinding met een machine die de deuren maakt, inclusief gaten voor de deurklink en de ophangplaatjes (die metalen stukken waar de deur aan hangt, ik weet niet hoe ze heten).

Het enige wat de 'afhangjongens' nog moeten doen, is de deuren verplaatsen, stukjes uit de kozijnen frezen, veel schroeven, de deuren ophangen en het beslag bevestigen. Een makkie, volgens de jongens, zeker vergeleken met vroeger. Een makkie voor wie dit elke dag doet, ja. Mij lijkt het erg ingewikkeld. Een klusje voor kenners. Vaklui.

'Onze' jongens waren in elk geval binnen een dag klaar. Ze keken heel tevreden toen ze weggingen. Want zij hadden het huis 'af' gemaakt. En zo is het.

Joustra en Freerk

We zijn dus verhuisd. Maar de dagen ervoor stond er nog van alles op het to do-lijstje. Zo moest de elektriciteitsaansluiting in ons kleine huisje nog worden afgesloten. We bleken namelijk twee van dat soort aansluitingen te hebben: één in ons grote huis, en één in ons kleine huisje.

Om die laatste te verwijderen, stonden donderdagmiddag twee heren van Nuon op de stoep. Meneer Joustra (de jongste) en Freerk (de iets oudere). Van de eerste ben ik de voornaam vergeten, van de laatste de achternaam.

Ze waren heel vriendelijk, werkten heel snel en vakkundig (zo leek het in elk geval). Alleen jammer dat ze zulke vieze laarzen droegen. Die zaten onder de modder. Van die dikke stukken Friese klei. Op zich niet zo raar, als je elke minuut van de dag in de grond zit te wroeten. Maar daardoor zat even later de vloer in de gang ook onder de modder. Hoewel mijn vloer na twee jaar bouwen niet anders gewend is.

Belangrijker is dat we sinds het bezoek van Joustra en Freerk nog maar één aansluiting hebben, en dus ook voor maar één aansluiting betalen. Tel uit je winst!

Verhuisd!

Het is zover. We zijn verhuisd. Sinds vrijdagavond wonen we in de boerderie. En dat is spannend, heel spannend. Alles wat we hier doen, doen we hier voor het eerst. Tanden poetsen, naar de wc gaan, eten koken, boer-zoekt-vrouw kijken, douchen, een wasje draaien. Gasten ontvangen.

We hadden net wat grote meubels, servies, bestek en kaarsen - voor de gezelligheid - versleept, de vloer gezogen en onszelf wat opgefrist, toen mijn broer en zijn vrouw langs kwamen voor een dineetje (door de plaatselijke Chinees bereid). Voor het eerst schonk ik hier voor anderen een wijntje in, dekte ik de tafel, haalde ik een koud biertje uit de koelkast. Warmden we onze handen bij de open haard.

We keken allemaal nog wat onwennig om ons heen. Wilfred en ik nog het meest. Het voelde raar, vreemd. Zo niet-je-eigen-huis-maar-ook-weer-wel. Dat komt onder meer door de grote tegenstelling met ons vorige huisje. Alles is hier zoveel groter en luxer. Ineens hebben we een vaatwasser, een berging, een bad, een keuken met meer dan genoeg kastjes en laden. Ruime gangen en grote kamers.

Neem onze slaapkamer. Die is ruim 30 vierkante meter groot, heeft veel ramen, een zacht tapijt, inloopkast, balkon en een geweldig uitzicht op de weilanden en bossen. Maar het heeft nog meer pluspunten, vergeleken met ons voormalige slaapvertrek: het dak lekt niet, ik hoef niet te bukken vanwege het schuine dak, het is er geen 3 graden 's nachts, er zit geen schimmel op de wanden...

Toen we dus voor het eerst in ons bed lagen hier, kon ik het bijna niet geloven. Voelde het alsof ik in een hotel was. Gisteravond (maar eigenlijk voortdurend) had ik dat gevoel weer. Na een saunasessie stond ik uit te dampen op ons balkon. Het was doodstil, boven me zag ik een prachtige sterrenhemel. Hiervoor heb ik het gedaan, dacht ik. Hiervoor hebben we ruim twee jaar bijna elke vrije dag staan beuken, hebben we vakanties laten schieten, hebben we ons kapot gewerkt.

En cliché cliché: het was het allemaal waard!

Deadline

Al maanden vragen mensen wanneer het huis af is. Wanneer we nu eindelijk eens gaan verhuizen. Al maanden is het antwoord hetzelfde: nog een paar weken, dan is het zover.

Eerst lag de deadline bij kerst 2007. Het menu voor het acht gangen-diner lag al klaar. Maar helaas, rond 25 december waren we nog niet helemaal klaar. Volgende deadline was mijn verjaardag op 22 januari. Die ging ik toch echt in ons nieuwe paleis vieren, samen met veel vrienden en familie. Die passen er namelijk met gemak in. Maar ook dat haalden we niet. Mijn 34e werd een feestje voor twee: met een wijntje op de bank in ons koude, kleine maar knusse onderkomen.

De nieuwe deadline? Die durfden we niet te prikken. We zouden 'm toch niet halen en we zouden toch weer teleurgesteld raken. 'Verstandig' besloten we maar te zien wanneer alles af zou zijn.

Had je gedacht. Zonder deadline is het helemaal niet lekker klussen. Dus we hebben er weer één. Komende zaterdag is nu D-Day! Dan gaan we verhuizen. Echt waar.

Of het nu wél haalbaar is? Ik hoop het. Het huis is zo goed als af: sinds maandag hebben we op alle kamers vloerbedekking, sinds zaterdag hangen er gordijnen in de woonkamer. Stroom, gas en water hebben we. De installateur heeft alle stopcontacten van afdekplaatjes voorzien en het warmte-terugwinsysteem in werking gezet.

Maar natuurlijk zijn we nog niet helemaal klaar. We moeten nog het nodige ophangen (lampen, rolgordijntjes, spiegels, garderobe- en douchestangen), verven (2 vloertjes), afwerken (lelijke randjes en gaatjes dichtkitten), aansluiten (sauna), repareren (lekkende keukenkraan), opruimen (berging) en schoonmaken (alles). Vooral in dat laatste heb ik geen zin. Hoewel een swiffer veel goed maakt.

Twee dagen hebben we om ons to-do-lijstje af te maken (een lijstje dat trouwens altijd vol blijft, nooit af is). Twee dagen beuken, dan is het klaar. En lukt het niet, dan schuiven we de deadline gewoon weer een paar dagen op...