woensdag, september 12, 2007

Tegelkampioen




Vandaag was de dag van de tegels. Om acht uur vanmorgen meldden Ronald en Kevin zich. Niet zomaar tegelzetters, maar prijswinnende tegelzetters. Daarover later meer. Kevin en Ronald gaan onze beide badkamers en toiletten van mooie tegels voorzien.
Na een kleine rondleiding door het huis en natuurlijk een paar bakkies koffie begonnen ze: radio aan op de louter-Nederlandstalige-hits-zender, speciaal werkpak aan, een 30 kilo zware tegelsnijder en emmers vol ander gereedschap naar boven sjouwen, lijm maken, de boel op maat snijden en daarna één voor één de tegels op de wand en vloer plakken.
Ik blijf het telkens bijzonder én leuk vinden dat iets wat je maanden geleden bedenkt, uiteindelijk werkelijkheid wordt. Mijn schoonvader ontwerpt de vorm van ons huis, en een half jaar later staat het er. De binnenhuisarchitect bedenkt dat een loopbrug goed zou staan op de eerste verdieping, en een tijd later loop ik ineens via een loopbrug van de ene naar de andere kant van het huis.
Met de tegels gaat het net zo. In de winter zoek je tegels uit voor de badkamer, en in de zomer zitten ze op de muur. Al maanden geleden begon de zoektocht naar de Mooiste Tegels van Nederland. Die vonden we al vrij snel, na ons eerste bezoek aan een tegelspecialist. Daar zagen we tegels van Mosa. Vooral de XXL vonden we fantastisch: grijze betonlook tegels van 1.20 m lang, en 30 cm breed. Iedereen die wel eens een nieuwe badkamer heeft uitgezocht, weet dat dit absurd lange tegels zijn. Logische naam dus.
Die tegels moesten er dus komen, liefst in elk toilet en in beide badkamers. Maar helaas is de prijs van deze tegels ook XXL. Dus moesten we wat concessies doen. Behoorlijk veel, want uiteindelijk krijgt alleen de douche op de eerste etage deze tegels. Maar toch.
Ronald en Kevin vonden die tegels vast ook erg mooi, want ze gingen er als eerste mee aan de slag vandaag. Of misschien wilden ze er gewoon vanaf zijn, want niet alleen de omvang en de prijs van de tegels zijn XXL, maar ook het gewicht.
Hoe dan ook, ze zitten op de wand, en het ziet er prachtig uit. Dat komt natuurlijk door de tegels, maar ook door Kevin. Die is namelijk Nederlands Kampioen Tegelzetter. Welk jaar hij dat werd, weet ik niet. Maar het gebeurde ergens in de jaren 2000.
Niet dat Kevin met zijn titel te koop loopt. Dat doet zijn vader wel voor hem. Die had het een tijd terug trots aan ons verteld. Toch droeg Kevin vandaag wel heel stoer een oranje T-shirt waarop NK stond. Maar niet welk NK. En ook niet wie dat NK had gewonnen. Het had net zo goed om een NK tafeltennis, taarten bakken of dammen kunnen gaan.
Maar wij wisten wel beter, en dus feliciteerden wij Kevin met zijn overwinning. Want ik ben best trots dat bij ons een Nederlands Kampioen Tegelzetter rondloopt. Dat zijn van die dingen die indruk maken. Die je niet vergeet. Ik ben zelfs bang dat ik telkens wanneer ik straks naar de wc ga, een douche neem of mijn tanden poets aan Kevin moet denken. Onze Kampioen.

zondag, september 09, 2007

Opruimen

Het gipsen is klaar. En dus kunnen alle restjes weg. Vandaag hebben we al die overgebleven halve (kapot getrapte) platen, scheve stukken, reepjes, kruimels en andere ongebruikte stukken gips verzameld. Op elke verdieping lag nog wel iets.

Na een flink uur opruimen en bezemen, lag onze kar vol en was het huis gipsvrij. Volgende week zaterdag ga ik naar de stort, om de kar te legen. Weer iets dat ik voor het laatst ga doen. Kinderachtig natuurlijk, maar ik verheug me er nu al op.

Klaar! (met gipsen)


We zijn klaar! Met gipsen. Echt helemaal, op alle drie de etages! Geen lastig hoekje, wandje, plafond of nisje zijn we vergeten. Alles zit keurig in het gips. Trots ben ik, blij ook, en een beetje euforisch. Want dit zijn historische momenten - voor ons dan.

Ruim anderhalf jaar geleden werden 700 gipsplaten bij ons afgeleverd. De hele oprit stond vol. Eind september vorig jaar transporteerden we de platen naar alle verdiepingen, waarna het tijd was voor het echte werk: de gipsplaten op maat zagen en vastmaken.

Bijna een jaar later zijn we daar dus mee klaar. In die tijd hebben we het huis met enorme hoeveelheden bouwmateriaal opgevuld: minstens 850 gipsplaten, zo'n 30.000 schroeven en ongeveer 1,4 kilometer profiel zijn erin gegaan. Oh ja, en achter die gisplaten hebben we minstens 175 pakken rockwool weggedrukt.

Hoewel gipsen best leuk werk is, ging het toch ook vaak gepaard met de nodige frustratie en woede. Zo trapte Wilfred regelmatig een plaat aan flarden als het ding na zorgvuldig meten en zagen en nog eens meten en zagen niet bleek te passen. Of als hij met veel moeite zo'n 25 kilo wegende plaat op z'n plaats had gezet en het ding dan net besloot af te knappen. Dan hoorde ik ineens een oerschreeuw, gevolgd door een hels kabaal, en dan nog vaak een vloek of twee, drie.

Ook ik raakte af en toe behoorlijk opgefokt tijdens het schroeven zetten; mijn taak in het gipsproces. Dat overkwam me vooral wanneer ik schroeven in heel vreemde hoeken moest zetten. Dan stond ik op mijn tenen op de ladder of had me als een soort slangenmens in een nis gemanouvreerd, met in ene hand een schroef, en in de andere de boormachine. Net wanneer ik de schroef in dat lastige hoekje wilde boren, viel de schroef van de boormachine. Of zat er geen profiel achter het gips. Allemaal klein leed, maar genoeg voor het eens flink opzetten van de keel.

Goed, dat is dus allemaal achter de rug. Afgelopen woensdag dachten we al dat we er waren. Wilfred maakte het plafond op de tweede etage dicht. Ik stond er bij, keek ernaar en toen de laatste schroef erin zat, ging ik heel hard juichen. Echt.


Maar eenmaal op de begane grond zag ik dat ik te vroeg had gejuicht. Je hoort veel mensen die uitdrukking gebruiken, maar ik had het dus echt gedaan: te vroeg gejuicht. Want wat bleek: rondom de loopbrug ontbraken nog een paar plaatjes.

Afgelopen zaterdag waren onze trouwe klussers Joop en Sikke er. Zij mochten het gipsproces in deze boerderij officieel afronden. Een hele eer, vond ik.

Niet dat we er echt een ceremonie aan hebben gewijd. Ik heb een paar foto's gemaakt toen Sikke de allerlaatse schroef in het gips boorde. We hebben daarna een tijdje naar het resultaat gekeken. Tegen elkaar gezegd hoe mooi het is geworden. Een glaasje limonade gedronken. Dat was het wel. Allemaal niet heel feestelijk of speciaal.

Maar toch. Het is klaar.