In een droomhuis hoort een open haard. Met een zacht kleedje ervoor, en een kat en een man en champagne. De laatste vier heb ik al; de open haard over een tijdje ook. We hebben er wel even krom voor moeten liggen, maar dan heb je ook wat, weet ik sinds woensdag.
Die dag kwamen twee mannen langs om alvast het rookkanaal aan te leggen. En dat is nogal wat: Een enorme glimmende roestvrijstalen buis met een doorsnee van 32 centimeter. Die hebben de heren dwars door alle verdiepingen heen geramd, om 'm uiteindelijk elf meter hoger bovenop het dak weer naar buiten te laten steken.
De buis doet me denken aan van die bomen die midden op een bouwplaats staan, maar niet gekapt mogen worden omdat ze tot een beschermde soort behoren. Met als gevolg dat uiteindelijk het huis of het kantoor om de boom wordt heen gebouwd. Het voelt nu een beetje alsof er zo'n met-uitsterven-bedreigde-boom in ons huis staat. Want die gigantische buis doorkruist pontificaal de badkamer en loopt op de tweede etage pal voor een raam langs. Alsof het niets is.
Toch was dit de beste optie, besloten we na weken vergaderen over de plek van de open haard in de woonkamer. Een metertje meer naar links of juist naar rechts, of iets meer naar voren of toch nog wat naar achteren? Aan elke plek kleefde wel een nadeel: óf de buis zou op de vide in het zicht komen, óf hij zou veel te dicht bij een deur uitkomen, óf het kanaal zou een stalen flens doorsnijden. Helemaal handig.
Uiteindelijk vonden we de huidige locatie het beste, ook al betekent het dat we het raam op de tweede etage moeten verplaatsen, en we in de badkamer een wat breder douchewandje dan normaal krijgen. En dat terwijl de haard zelf er nog niet eens is. Maar ja, je moet wat over hebben voor dat knappende haardvuur.
