Betonvloer

Maandagochtend. Tien voor zeven. Vroeg dus. Ik lig nog in bed – want heb vakantie – als ik wakker word van allerlei geluiden buiten. Ik kijk door het raampje en zie wel tien grote kerels bij ons huis staan en een busje van Rocda Vloeren; het bedrijf dat onze betonnen afdekvloer gaat maken dinsdag. Morgen dus. Niet vandaag. Maar blijkbaar is de planning gewijzigd.

Inderdaad, vandaag gaat het toch echt gebeuren, vertelt de stevige opperman Dirk als ik half in coma de voordeur open doe. Terwijl ik bedenk hoe we de boel een dagje uit kunnen stellen zodat ik weer kan gaan slapen, rijdt een giga betonmolen de oprit op. Dat wordt helemaal niets verzetten, bedenk ik balend, en ga samen met Wilfred aan de slag.

Want ineens moet er van alles gebeuren. Deuren van de boerderij openen. Onze auto’s aan de kant zetten om plaats te maken voor Rocda’s wagenpark. Een wat norse Dirk aanhoren die overal commentaar op heeft: de kozijnen zijn te laag, de dilatatievoegen te zacht en de stopcontacten te los. Bellen met de installateur om te zeggen dat hij per direct een mannetje moet sturen om al die ‘fouten’ te herstellen. En natuurlijk koffie zetten, veel koffie zetten.

Na een uur als een stel wilde gekken (want nog slaperig en in onze pyjama) rond te hebben gerend, staat alles en iedereen klaar om het beton te gaan storten: twee mannen houden de wel twintig meter lange betonslurf vast, eentje staat aan het uiteinde om de slang te verplaatsen, een andere jongen peilt de hoogte van de vloer met een meterpeil, drie mannen harken het beton aan, één man regelt de betonmolen en wat de laatste man doet, ben ik vergeten.

Het ziet er enorm chaotisch uit. Iedereen harkt en spuit en drukt en roept. Maar toch ligt de 14 m3 beton er voor ’s middags twaalf uur in. Tijd voor het gezelschap om plaats te maken voor twee rustiger en wat oudere heren die al achttien jaar in het betonvloerenvak zitten.

Hun specialiteit: de vloer glad afwerken. Dat doen ze met speciale machientjes die eruit zien als een soort stok met handremmen en onderaan een heel hard rond draaiende curlingschijf. Om één uur ’s middags beginnen ze met ‘boenen’, en zeven uur later zijn ze klaar. Helemaal zwart van de poederkleurstof en grijs van het beton komen ze uit de boerderij lopen. Moe, maar tevreden, schat ik zo in. En als zij dat niet zijn, dan wij wel.

Vloerverwarming II

Na een week hard werken zat 'ie erin: de vloerverwarming.

Het leverde een mooi lijnenspel op.

Vloerverwarming

Eindelijk is het zover: onze installateur Bokma legt deze week de vloerverwarming aan op de begane grond. Al maanden geleden hadden we afgesproken dat hij rond 18 juni daarmee zou beginnen. Zodat hij daarmee rekening kon houden in zijn planning, en wij ook.

Vooral dat laatste is belangrijk, omdat wij niet echt volgens een strak schema werken. Omdat we gemiddeld maar twee dagen per week klussen, lukt dat gewoon bijna niet, zo merkten we het afgelopen anderhalf jaar. Als we wat afspraken met bijvoorbeeld onze installateur, waren wij eigenlijk nooit op tijd klaar, liepen wij altijd uit.

Maar deze keer is dat niet het geval. Al in maart wisten we dat Bokma deze week met de vloerverwarming aan de slag ging, en dat de week erop de afwerkvloer van beton wordt gestort. Harde deadlines dus, met twee bedrijven, waar we ons deze keer echt aan moeten houden. En dat doen we dus.

Het betekende wel hard doorwerken. Om de vloerverwarming te kunnen aanleggen, moet de hele begane grond namelijk brandschoon zijn. En dat was 'ie absoluut niet. Is 'ie zelfs nog nooit geweest sinds we de boerderij hebben gekocht. De vloer lag altijd wel vol met iets: gereedschap, gipsplaten, isolatiemateriaal, fietsen.

We hebben daarom eerst alle gipsplaten weggewerkt en daarna zijn we gaan opruimen. Dat wil zeggen: Wilfreds collega's zijn gaan opruimen. Die kwamen vorige week een dagje naar Friesland voor een bedrijfsuitje. Dat uitje bestond onder andere uit twee uurtjes klussen bij ons op de boerderij. Je denkt misschien: 'wat kan je nou helemaal doen in twee uur?'. Nou, heel veel, zeker als je met ruim twintig man/vrouw bent.

Om tien uur arriveerden ze, en om twaalf uur stond alle troep van de begane grond op de eerste verdieping (en hadden ze ook nog de tuin aangeharkt, bakstenen versleept en een paar pallets aan gort gehakt). Het enige wat wij nog moesten doen, was een paar zware dingen naar boven tillen en een avondje vegen. Grote dank dus, jongens en meisjes van de Woonplaats! Ook namens onze installateur.

Plafond

We zitten helemaal in de plafonds. Nu op de meeste wanden een gipslaag zit en de installateur een groot deel van het huis van elektriciteit en waterleidingen heeft voorzien, zijn de plafonds aan de beurt.

Op zich is het een rotklus: gipsplaten op een bijna drie meter hoog plafond schroeven. Krijg maar eens een 25 kilo zware plaat van drie meter lang en anderhalve meter breed precies op de juiste plek in het plafond geschroeft. Spierpijn en woedeaanvallen gegarandeerd.

Gelukkig zijn ze in de bouw niet achterlijk en zijn er allerlei apparaten uitgevonden om het leven van bouwvakkers te veraangenamen. Zoals de gipslift, een soort handbediende takel op wielen waarmee je een gipsplaat snel en makkelijk tegen het plafond kunt drukken. Onze buurman Harm, een timmerman, was er lyrisch over en zei dat we niet zonder konden.

Nou ben ik meestal wat sceptisch als het om adviezen van buurmannen gaat - ze weten het altijd beter - maar in dit geval wilde ik de gok wel wagen. Dus toen we rond Hemelvaart eindelijk met de plafonds konden beginnen, stond ik bij een gereedschapverhuurbedrijf - prachtig woord - op de stoep om zo'n lift te huren. Na een korte uitleg lag het ding ter grootte van een kleine kerstboom opgevouwen achterin de auto.

Ik was natuurlijk erg benieuwd of buurman Harm gelijk zou krijgen. Aangezien ik nog altijd uitgeschakeld ben wegens rugklachten, hadden onze klushulp Joop en zijn schoonzoon de eer om de lift als eerste uit te testen. Lang hoefde ik niet naar die twee te kijken om te weten dat buurman Harm niets teveel heeft gezegd.

Het ding werkt perfect: gipsplaat erop leggen, even takelen, wat heen en weer rijden net zolang totdat de plaat strak ligt, nog een beetje takelen en schroeven maar. Op wat kleine minpuntjes na - de wielen lopen wat stroef - waren de heren zeer te spreken over de lift.

Die mening delen ook Wilfred en Jimmy (éen van onze andere vaste en tevens zeer ervaren klusser - kijk maar naar z'n blauwe overall, een echte Dickies). Die gingen vandaag voor het eerst met de lift aan de slag.

En met succes. Na een middag hard werken hadden ze de halve woonkamer voorzien van gips. Dat is trouwens een prachtig gezicht: het wit knalt ervan af. Weg chaotisch ogend isolatiemateriaal, weg leidingen, weg draden, weg houten latten. Eindelijk rust aan de ogen.

De lift is dus officieel goedgekeurd en mag blijven. Net zolang tot op alle plafonds een gipsplaag zit. En dat kan, zoals altijd, nog wel even duren.