Sjouwen

Nu de bouw binnen langzaam maar gestaag - cliché, maar zo gaat het echt - vordert, wordt de boerderij steeds leger. Vanaf april lagen binnen continue allerlei stapels bouwmateriaal. Het begon met honderden houten balken, daarna volgden honderden houten vloerplaten, honderden stalen profielen, honderden gipsplaten en honderden pakken isolatiemateriaal. En ik ben nu vast nog wel iets vergeten. Tot aan het plafond stond al dat spul opgestapeld in de woonkamer en op de eerste etage.

Voordat het daar lag, had het eerst een tijdje op de oprit gelegen. Bij de oprit houdt de service bij de meeste leveranciers op. Hoe je de boel binnen krijgt, moet je zelf maar uitzoeken. In ons geval betekende dat: alles zelf met de hand naar binnen tillen over een afstand van zo'n 25 meter. In het begin vond ik dat nog wel leuk, zeker als de zon scheen. Maar na een uurtje sjouwen met zware, vier meter lange houten balken gaat de lol er wel een beetje af. Zeker als je er daarna nog tweehonderd moet.

Maar dat was nog niets vergeleken met de honderden gipsplaten die we naar binnen hebben moeten sjouwen. In de zomer, precies toen we een weekje aan het zeilen waren in Zweden, bedacht onze leverancier om alle gipslaten in één keer af te leveren, in plaats van in meerdere sessies. Dat was niet alleen vervelend omdat wij er die week dus niet waren, maar vooral omdat het om 2 ton gips ging: ruim 600 gipsplaten! En die had meneer allemaal op onze oprit neergezet, bleek toen we lekker uitgerust terug kwamen van vakantie.

Onze hele oprit was tot aan de nok toe gevuld met stapels gips. Plus het overige bouwmateriaal, zoals een bouwafvalcontainer, een vijf meter hoge betonmolen en schaftkeet. Omdat gips niet nat mag worden, moesten we de platen zo snel mogelijk naar binnen zien te krijgen. Tientallen avonden en vrije uurtjes waren we bezig om die platen één voor één naar binnen te tillen. Uit verveling begon ik te tellen hoeveel kilometers we aflegden tijdens die sessies op onze oprit en in onze boerderij. Ik kwam uit op zeker vijftien.

Nog geen dag nadat we de laatste plaat binnen hadden neergelegd, stopte er weer een vrachtauto voor de deur. Aan boord ruim 125 pakken isolatiemateriaal. Konden we weer opnieuw beginnen.

Ik kan er daarom extra goed van genieten om die stapels bouwmateriaal te zien slinken, of zelfs helemaal te zien verdwijnen. Honderden meters isolatiemateriaal zitten inmiddels tussen de muren, en honderden platen gipsmateriaal staan recht op. En dat voelt goed. Bijkomend voordeel van al dat gesjouw: ik heb voor het eerst in mijn leven (kleine) spierballen!

Gips

We zitten in de gipsfase. Sinds de buitenkant van het huis en de woningscheidende wand af zijn, konden we met de muren van de kamers beginnen. Net als bij de woningscheidende wand, maken we die muren van staalprofielen, isolatiemateriaal en gipsplaten. Tegen beide kanten van het profiel zetten we een dubbele laag gips, zodat de muren lekker stevig worden.

Eerst hebben we door het hele huis de profielen gezet en die gevuld met isolatiemateriaal, daarna konden we de gipsplaten er tegenaan schroeven. Zo makkelijk als het klinkt, is het trouwens niet. Elke plaat moet passend worden gemaakt. En zeker als je veel schuine wanden en stalen balken in je huis hebt, zoals wij, is het soms nog een heel gepriegel om zo'n plaat er goed, strak en zonder scheuren in te krijgen. Vandaar dat er ook nog wel eens een plaat wil sneuvelen - in elkaar getrapt door Wilfred of mij.

Dit alles wist ik een jaar geleden allemaal niet, want ik had nog nooit een gipsplaat gezet. Inmiddels weet ik wel hoe het moet, ook al ben ik vooral goed in het assisteren. Zo denk ik mee over welk deel eruit gesneden moet worden om de plaat passend te kunnen maken. Ook kan ik heel goed helpen bij het verplaatsen en rechtop zetten van die enorme platen - sommige zijn wel 3 meter lang en 1.20 m breed. En tenslotte ben ik een echte boormaster. In een beetje plaat zitten al gauw 30 schroeven. Die dingen goed in het gips boren, is best lastig. De schroeven kunnen heel makkelijk scheef gaan, naast het profiel terecht komen, uit je hand vallen of te diep in het gips komen. Maar dat overkomt me dus allemaal niet meer, want boor, schroeven en ik zijn echte vrienden.

Hoewel we steeds meer vaardigheid krijgen in het zetten van die gipsplaten, echt snel gaat het allemaal nog niet. Na twee maanden 'gipsen' zijn we klaar met de begane grond en de 1e verdieping. Volgende week beginnen we met de 2e verdieping. Dat het zo lang duurt, komt omdat het zo'n groot huis is, omdat we de muren van een dubbele laag gips voorzien, én omdat ik lang niet altijd meehelp. Wilfred moet het dan in zijn eentje doen, en zonder assistent duurt alles toch weer langer. Maar hij vindt het nu eenmaal ook veel leuker dan ik om gipsplaten te zetten.

De voortgang mag dan gestaag zijn, toch is het heel gaaf om alle kamers vorm te zien krijgen, en dus ook het huis. Nu pas wordt echt duidelijk hoe de kamers eruit komen te zien en hoe groot ze worden. Zoals de inloopkast: daar kan je letterlijk een eindje in lopen.

Schone bakstenen

We verdienen een plaats in het Guiness Book of Records. We hebben het afgelopen jaar een recordaantal bakstenen schoongemaakt. Minstens 3000, misschien wel 4000. Een enorme prestatie, vind ik, zeker als je ziet hoeveel moeite het kost om die dingen schoon te maken. Ook een heel nuttige prestatie, want dankzij die inspanning hebben we nu weer heel mooie oude nieuwe muren. Of nieuwe oude muren.

De bakstenen komen uit de oorspronkelijke zij- en achtergevel van onze uit 1880 stammende boerderij. Die waren al gesloopt toen we het huis kochten. We hadden de stenen nodig voor de nieuw te bouwen zij- en achtergevel, en voor een binnenmuur. We konden ook nieuwe of tweedehands stenen kopen. Maar we vonden het mooier om hiervoor de originele stenen - Friese geeltjes zoals ze heten - te gebruiken. Dat is bovendien wel zo goedkoop. Een Fries geeltje kost nieuw zeventig eurocent, gebruikt 45 eurocent. Da's niet leuk, als je er 3000 nodig hebt.

We besloten daarom de stenen die toch al in de tuin lagen schoon te maken. Maar hoe?
Een uurtje prutsen met een hamer en beitel leverde een nauwelijks bevredigend resultaat op: zere handen, en hooguit 20 schone jongens. Bovendien is het ook erg deprimerend om in een kale boerderij midden in de winter met de hand bakstenen schoon te beitelen.

Dat kon beter, dacht ik en probeerde het daarom met een elektrische beitel. Je ziet me hiermee worstelen op de laatste foto. Dat ging al stukken beter: tussen de 60 en 90 stenen in het uur. Toch kleefde ook aan deze methode bezwaren. Lamme vingers van het knijpen in de boor, zere rug, en problemen met het op z'n plaats houden en omdraaien van de stenen. Ook wilde een steen nog wel eens in tweeën breken als je te veel gas gaf met de boor. Maar dankzij een ingenieuze stellage van hout en staal, bedacht door mijn oom Jimmy, ging het al veel beter.
Jimmy en zijn vrouw Tineke kregen op die manier 250 stenen schoon op 1 dag.

Omdat het toch niet dé ideale oplossing was, en omdat de boor er op een dag mee ophield, bleef ik speuren naar betere oplossingen. Mijn buurman Harm vertelde dat ik een elektrische bikmachine moest hebben, te huur bij gereedschapverhuurbedrijven. Na veel telefoontjes en miscommunicatie - 'nee, ik wil geen zandschudmachine' - had ik er één gevonden.

Het is een heel handig apparaatje, op pootjes, met aan weerszijden zes beitels. Zodra je de stekker in het stopcontact steekt, bewegen die beitels snel heen en weer. Het enige wat je moet doen, is de baksteen langs die beitels drukken, legde de verhuurman uit. Heel eenvoudig, en je kunt er bovendien nog met twee man/vrouw tegelijk aan werken.

Enthousiast gingen we thuis met het ding aan de slag. De man had inderdaad gelijk. Het ging snel en soepel. Afgezien van de rugpijn, vond ik het ineens zelfs leuk om stenen schoon te maken. Helemaal als je het samen deed. Dan vlogen de stenen erdoor. We deden soms wel 300 stenen op een dag.

Twee weken geleden heb ik tijdens mijn vakantie het apparaat voor het laatst gehuurd. Ik moest nog dik 800 stenen schoonmaken, dan zouden we genoeg stenen hebben om ook de laatste muur - binnen - te metselen. Ik had er aanmerkelijk minder zin in dan afgelopen voorjaar, toen ik de machine voor het eerst huurde. Nog één week hees ik me elke dag in mijn gele overall, zette ik mijn veiligheidsbril en oorbeschermers op, deed ik mijn handschoenen aan en installeerde me achter de machine. Ik droomde weg tijdens het bikken en telde de stenen af, want echt leuk vond ik het al lang niet meer.

Vorige week zaterdag was de klus eindelijk af, mede dankzij mijn hard werkende tante Tineke. Onze ruggen waren kapot, maar de stenen schoon. Ze staan inmiddels in de boerderij opgestapeld, klaar om te worden gemetseld. Ik ben gelukkig, want ik hoef hopelijk nooit meer te bikken. En dat voelt zalig.

Dromen

Nooit eerder in mijn leven heb ik zoveel nagedacht over relatief onbelangrijke zaken als de vorm van een toiletpot of kraan. Maar als dat huis straks af is, moet er wel iets leuks in komen te staan. En dus zijn we voortdurend op zoek naar dingen als wastafels, keukens, tegels en koelkasten. Alsof we op jacht zijn, zo voelt het.

Niet dat ik meteen al zo ver was. Net na de koop van ons huis zette ik me eerst flink af tegen de woongekte in dit land. Die overdreven focus op design en comfort, terwijl sommige mensen al blij zijn met een paar golfplaten als huis.

Erg lang duurde deze fase trouwens niet, want al snel moesten we allerlei beslissingen nemen over de indeling en inrichting van ons huis. Waar komen de kamers, hoe groot moeten die worden, wel of geen inloopkast en sauna? Dingen waar ik nooit eerder over had nagedacht. Om inspiratie op te doen, zijn we op internet gaan surfen en lid geworden van allerlei woonbladen. En dan gaat het al snel fout. Inmiddels wil ik dus ook die mooie Mosa-tegels in de badkamer, en die leuke rechthoekige wastafels van Sphinx. Ik zit er zelfs zo diep in, dat ik het bijna nergens anders meer over kan hebben. Ik begin er zelfs over te dromen.

Dat zit zo. Omdat de installateur over een klein maandje gaat beginnen, hebben we de jacht op sanitair en keukens geïntensiveerd. Gisteren hadden we daarom tot een officiële jachtdag gebombardeerd. Dat hadden we wel verdiend, na vier stevige klusdagen op rij.

We begonnen met een bezoek aan een betonzaak in de buurt, waar we een keukenblad laten maken. Na een dik uur kijken en lullen was de deal rond en waren wij met een tas vol brochures over beton op weg naar ons volgende doelwit: badkamerwinkels.

In drie zaken hebben we ons uren lang verlekkerd aan wastafels, kranen, baden, fonteintjes, glazen douchedeuren en tegels. De meest lelijke modellen zag ik, maar ook mooie exemplaren die dan jammergenoeg ook meteen (te) mooi geprijsd waren.

Toen we tegen acht uur 's avonds weer thuis waren - helemaal blij omdat we nu in elk geval weten welke wastafels en bad het moeten worden - doken we meteen het internet op. Want de kick van een dagje shoppen is namelijk om thuis te kijken hoeveel goedkoper die mooie stoel, wastafel of koelkast is als je 'm via internet koopt. En ook nu bleek het inderdaad weer honderden euro's te schelen.

Moe van de jacht en met de dollartekens nog in de ogen lagen we later die avond in bed. Niet dat ik kon slapen. Al het sanitair en beton dat ik die dag had gezien, flitste weer voorbij. Het hield maar niet op. Zelfs toen ik na veel gedraai eindelijk in slaap was gevallen, werd ik midden in de nacht weer wakker. Mijmerend over het bad en de wastafels! Ik draaide me om en zag dat Wilfred ook wakker was. 'Ik moet telkens aan de badkamers denken', zei hij.

Dromen over sanitair... Hilarisch, maar vooral zorgwekkend. Ik hoop maar dat de jacht snel voorbij is. Kan ik tenminste weer over exotischer dingen dromen.