Het is onze laatste officiele klus. Een schuurtje bouwen. We hebben wel een mega-boerderij, maar geen plek om onze fietsen, tuinslang en grasmaaier te stallen. Dus die staan nu respectievelijk in de woonkamer en op de veranda. Samen met nog heel veel andere spullen. Waardoor de veranda al tijden dienst doet als opslag in plaats van terras. Hoog tijd dus voor een schuur.
Vorig jaar oktober zouden we met bouwen beginnen. Maar telkens hadden we enorm goede excuses om dat uit te stellen. Feestjes. Te moe. Zwanger. Druk op het werk. Geen zin. Nog geen definitief ontwerp. Te koud. Lekke band.
Volgende week, dan zouden we beginnen. Volgende week werd uiteindelijk 14 februari. Toen ging de eerste cementpaal eindelijk in de grond.
Sinds die dag is het elke zaterdag weer ouderwets klusdag. Schoonvader Henk zingt weer vrolijke liedjes in zijn overall, ik haal verse krentenbollen bij de bakker, om elf uur drinken we koffie, twee uur later lunchen we in de tuin en tussendoor scheur ik van bouwmarkt naar bouwmarkt voor dat ene speciale doosje schroeven dat de heren ineens zo hard nodig hebben.
Net als vroeger dus, maar dan anders. Want baby Mats is in the house, en ik dus ook. En omdat het allemaal wat minder urgent is, zo'n schuurtje, doen de klussers het veel rustiger aan. Ze beginnen om negen in plaats van acht uur, en stoppen een uurtje eerder dan voorheen. De bier-drink-traditie na afloop hebben ze er trouwens wel ingehouden.
Vandaag, op de laatste klusdag, moesten Henk en Wilfred nog wat restkarweitjes doen, zoals de deur ophangen, de vloer leggen en de schappen maken. Vrolijk fluitend gingen ze aan de slag. En vrolijk fluitend waren ze na een paar uur werken klaar. En dan bedoel ik dus ook echt klaar. De komende jaren hoeven we niet meer te klussen. Het huis is af. De tuin zo goed als. Niets meer doen. Wat een tijd. Wat een vrijheid.
Gelukkig hebben we vorig najaar een 20 jaar oude zeilboot gekocht die hoognodig opgeknapt moet worden. We zouden ons maar eens vervelen.
