Notaris

Op 9 december 2005 hebben we een afspraak bij de notaris voor het ondertekenen van de koopakte. Die notaris vonden we via www.degoedkoopstenotaris.nl Hij mag dan de goedkoopste notaris van Nederland zijn, maar ook de slechtste. Herman, zoals ik de kandidaat-notaris die ons helpt maar even noem, regelt dingen niet, te laat of verkeerd, waardoor we de verkoop al een week hebben moeten uitstellen. Communiceren kan hij amper en erg sociaal vaardig is Herman ook al niet. Zijn uiterlijk - hip kapsel, strak in pak, licht stoppelbaardje, charmante sieraden - compenseert daar dan weer voor.

Ook vandaag ziet Herman er perfect uit. Hij geeft ons een kopje thee en neemt ons mee naar de kamer van de échte notaris. Die is in eerste instantie nogal kort van stof en stijfjes, maar na een paar grappen komt 'ie los en wordt het een beetje gezellig. Zijn kamer is dat trouwens helemaal niet. Ik heb eerder het gevoel in de rouwkamer van een crematorium te zitten dan bij een notaris. Alles glimt, is donker en van steen of skyleer. Maar misschien zien alle kamers van notarissen er wel zo uit.

Na een uurtje handtekeningen en parafen zetten en luisteren naar ingewikkelde juridische termen, is het huis eindelijk echt van ons. Vrolijk lopen we het strakke kantoor weer uit. We hebben voor het eerst in ons leven een huis gekocht. Een soort van huis. Het is alleen nog niet helemaal klaar.

Op de weg terug halen we de sleutels van ons paleis op bij de makelaar. Die geeft ons een bos bloemen en wenst ons veel succes. Hij zegt het lachend, maar kijkt tegelijkertijd ook wat ernstig. Want de vorige eigenaren zijn nooit verder gekomen dan het slopen van de boerderij - op de voorgevel na - en het aanbrengen van een stalen casco en wat dakplaten. Stoer zeg ik dat wij toch echt wel verder komen dan dat.

Onderweg naar huis regel ik nog snel even een opstal- of woonhuisverzekering. Toch wel fijn als de boerderij verzekerd is, mocht 'ie vannacht afbranden of getroffen worden door een fikse storm. Maar dat afsluiten is nog een hele klus. Als de bankmedewerkster vraagt naar de afmetingen van de woonkamer en keuken samen, en ik '190 vierkante meter' antwoord, is het even stil. ,,Onze computer gaat maar tot 80 vierkante meter", zegt ze verbaasd. Bij een andere bank is de computer flexibeler en hebben we de boel zo gefixt. Dat slaapt wel zo lekker.

Bouwval

Vrienden die ons recentelijk gekochte huis in Gaasterland voor het eerst zien, zeggen steevast hetzelfde. ,,Jullie hadden toch een boerderij gekocht? Hier staat alleen maar een stalen geraamte met wat dakplaten.” Ze hebben gelijk: mijn vriend en ik zijn de trotse eigenaar van een bouwval. En we zijn er nog blij mee ook.

Dat komt zo. Wij zien wat zij niet zien: een prachtige woonboerderij, helemaal naar onze smaak en stijl ingericht, met een vide, knusse woonkeuken, open haard en loei van een boekenkast. Alleen moet er nog wel het nodige gebeuren voor het zover is. En omdat er geen vijf ton op onze bankrekening staat, zullen mijn vriend en ik dat vooral zelf moeten gaan doen. Bijna twee jaar lang waarschijnlijk.

Twee jaar lang elke vrije dag klussen. Twee jaar lang lang leven in de puinhopen. Twee jaar lang verf in mijn haar, zere vingers, rondlopen in een overall, offertes aanvragen bij loodgieters, stukadoors, aannemers en andere ‘mannetjes’. Twee jaar lang een beroerd sociaal leven. Het klinkt niet leuk. Het klinkt vreselijk. En toch gaan we dat doen.