Fanatiek

Goed nieuws. We worden fanatiek. Dat waren we de afgelopen anderhalf jaar natuurlijk sowieso wel. Anders stond er nu niet een huis. Maar het is toch anders.

Het is een beetje vergelijkbaar met de periode net nadat we ons krot hadden gekocht. Als halve wilden gingen we toen aan de slag. Vrolijk om half zeven ’s ochtends er al uit op zaterdag, enthousiast broodjes smeren, fluitend de werkkleding aantrekken, zingend de boel slopen. Dat soort werk.

Hoe anders ging het de afgelopen maanden. Chagrijnig op staan om half acht, moe koffie zetten, langzaam op gang komen, zoveel mogelijk smoesjes verzinnen om maar niet te hoeven verven, eerder stoppen dan gepland, en vaak op internet kijken naar leuke reisjes.

Natuurlijk, op sommige dagen was het klussen best leuk. Maar de meeste dagen had ik vooral zin in andere dingen. Het maakte eigenlijk niet uit wat, zolang het maar niets te maken had met hamers, gips, de stort of stof.

Sinds afgelopen zomervakantie is dat - gelukkig - anders. We waren van plan weg te gaan, maar uiteindelijk hebben we drie weken lang gewerkt aan het huis en de tuin. Daardoor schoten we enorm op. En daardoor werd langzaam duidelijk dat we onze planning – eind dit jaar klaar – wel eens zouden kunnen gaan halen. En dat gaf en geeft mij, burger, weer moed.

Sindsdien heb ik weer zin in woensdag en zaterdag, de klusdagen. Ik verheug me er zelfs op. Bedenk de avond van te voren wat ik zal gaan verven. Eenmaal vervende, geniet ik gewoon. Neurie ik af en toe een deuntje, of zing vals mee met de liedjes op de radio.

Mijn fanatisme gaat zelfs zo ver, dat ik na afloop telkens heel trots en heel lang en met een hele grote grijns het pas geverfde stukje dakgoot, kozijn of deur bekijk. Nee, bewonder.

Maar het kan nog erger. Vandaag heeft mijn fanatisme zijn (of is het haar) voorlopige hoogtepunt bereikt. Vriendin Ingrid en ik waren gisteren bezig geweest met het verven van het verandaplafond. Maar we hadden de klus niet af gekregen. En voor het eerst sinds tijden ergerde ik me daar aan. En Wilfred ergerde zich met mij. Zo erg, dat we het plafond vanmorgen hebben afgemaakt. Op zondag! Onze heilige rustdag.

Blij dat ik was. Trots. Maar ook achterdochtig. Want eigenlijk kan dit helemaal niet, moeten we het klussen na 20 maanden spuugzat zijn. Misschien ligt het aan de verf. Werken die giftige dampen als een soort speed. Waar je helemaal fanatiek van word. Prima. Doe mij er nog maar wat van.