Okay, het is iets later dan we oorspronkelijk hadden bedacht, maar nu is het toch zover: de installateur is begonnen! Om even voor achten 's ochtends stopte er een busje voor de deur. Het busje van de installateur. Met een ladder en andere praktische hulpmiddelen op het dak. Een mooi gezicht, vond ik, want het luidde weer een nieuwe periode in.
Johannes, zo stelde de blonde installateur zich voor. Hij is 24 jaar en woont bij ons in het dorp, bij zijn ouders. Dat laatste is meer omdat hij nog niet een leuk huisje hier heeft kunnen vinden. Woningen voor starters zijn schaars en vaak nog best duur, hier in Gaasterland. Maar, zo vertelde Johannes, hij heeft geen haast. Dat scheelt.
Toen Johannes bezig was in ons huis, heb ik een tijdje staan kijken naar wat hij doet en hoe hij alles doet. Ik weet niet hoe dat gaat, elektriciteit aanleggen in een huis. Maar nu kon ik het zien en dus volgde ik met een soort kinderlijke nieuwsgierigheid Johannes' handelingen: het vastboren van hele hordes gele plastic buizen aan het plafond. Je weet wel, die buizen waarmee je als kind papieren pijltjes afschoot op vijanden. Hij boorde wat en liep van de ene naar de andere kamer, en klom dan weer op de ladder. Of hij zette stopcontactdoosjes in de gipsplaten.
Het zag er ingewikkeld uit. Dat is het ook als je het voor het eerst doet, bij je eerste huis, zei Johannes. Maar als je het, zoals hij, vaker hebt gedaan, weet je precies hoe het moet. Ik geloofde hem direct. Wat wil je ook, met die blauwe ogen van hem.
Niet dat Johannes nou uit zijn hoofd weet waar alles moet komen. Dat haalt hij allemaal van een installatietekening. Daarop staat precies waar elk stopcontact, elk spotje, elke wandarmatuur (had ik ook nog nooit van gehoord) en elk lichtschakelaar moet komen. En op welke hoogte, en hoeveel van elk. Dingen waar ik nog niet eerder in mijn leven over na had gedacht. Maar nu dus wel. En meteen ook heel veel.
Uren hebben we nagedacht over waar in elke kamer lampen moeten komen en waar de stopcontacten. Al een jaar geleden begonnen we ermee, op papier. En de afgelopen weken deden we het opnieuw, maar nu 'life', in het huis. Elke ruimte zijn we langs gelopen om met een stift op de muur aan te geven wat er moet komen en waar.
Om dat te kunnen beslissen, moet je wel eerst weten wat je in die kamer gaat doen en waar je de meubels neer zet. Waar komt het bed, waar onze bedlampjes en waar dus de stopcontacten? Waar komen de wastafels en waar dus het stopcontact? Hoe gaat de deur open en waar moet dus de lichtschakelaar komen? Waar komt de computer en waar dus de kabelaansluiting?
Na een paar avondjes hadden we al struinend het hele huis ondergekladderd met zwarte graffiti. Mede dankzij het lichtplan van onze binnenhuisarchitecte Yvonne waren we er uitgekomen. Daarop staat precies waar de lampen komen en wat voor soort lampen: spotjes, een pendel, wandarmaturen.
Maar op dat plan staat niet welke lichtschakelaars op welke lampen zijn aangesloten. Met andere woorden: als je een schakelaar aan doet, welke lampen gaan er dan aan of uit? Alleen de spotjes aan het plafond, of ook de wandarmaturen? En ook de pendel boven de eettafel? En de lamp in het trappenhuis? Laatst hebben we dus ook een avondje daarover nagdacht. Een avondje logisch nadenken over dingen die zo vanzelfsprekend lijken, maar dat niet zijn, weet ik nu.
Maar ik dwaal af. In de afgelopen anderhalve week is Johannes vijf dagen bezig geweest. Hij is nog altijd op de begane grond. Het zal nog weken duren voor hij klaar is. Maar 'we' gaan vooruit. En daar gaat het om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten