We zijn klaar! Met gipsen. Echt helemaal, op alle drie de etages! Geen lastig hoekje, wandje, plafond of nisje zijn we vergeten. Alles zit keurig in het gips. Trots ben ik, blij ook, en een beetje euforisch. Want dit zijn historische momenten - voor ons dan.
Ruim anderhalf jaar geleden werden 700 gipsplaten bij ons afgeleverd. De hele oprit stond vol. Eind september vorig jaar transporteerden we de platen naar alle verdiepingen, waarna het tijd was voor het echte werk: de gipsplaten op maat zagen en vastmaken.
Bijna een jaar later zijn we daar dus mee klaar. In die tijd hebben we het huis met enorme hoeveelheden bouwmateriaal opgevuld: minstens 850 gipsplaten, zo'n 30.000 schroeven en ongeveer 1,4 kilometer profiel zijn erin gegaan. Oh ja, en achter die gisplaten hebben we minstens 175 pakken rockwool weggedrukt.
Hoewel gipsen best leuk werk is, ging het toch ook vaak gepaard met de nodige frustratie en woede. Zo trapte Wilfred regelmatig een plaat aan flarden als het ding na zorgvuldig meten en zagen en nog eens meten en zagen niet bleek te passen. Of als hij met veel moeite zo'n 25 kilo wegende plaat op z'n plaats had gezet en het ding dan net besloot af te knappen. Dan hoorde ik ineens een oerschreeuw, gevolgd door een hels kabaal, en dan nog vaak een vloek of twee, drie.
Ook ik raakte af en toe behoorlijk opgefokt tijdens het schroeven zetten; mijn taak in het gipsproces. Dat overkwam me vooral wanneer ik schroeven in heel vreemde hoeken moest zetten. Dan stond ik op mijn tenen op de ladder of had me als een soort slangenmens in een nis gemanouvreerd, met in ene hand een schroef, en in de andere de boormachine. Net wanneer ik de schroef in dat lastige hoekje wilde boren, viel de schroef van de boormachine. Of zat er geen profiel achter het gips. Allemaal klein leed, maar genoeg voor het eens flink opzetten van de keel.
Goed, dat is dus allemaal achter de rug. Afgelopen woensdag dachten we al dat we er waren. Wilfred maakte het plafond op de tweede etage dicht. Ik stond er bij, keek ernaar en toen de laatste schroef erin zat, ging ik heel hard juichen. Echt.
Maar eenmaal op de begane grond zag ik dat ik te vroeg had gejuicht. Je hoort veel mensen die uitdrukking gebruiken, maar ik had het dus echt gedaan: te vroeg gejuicht. Want wat bleek: rondom de loopbrug ontbraken nog een paar plaatjes.
Afgelopen zaterdag waren onze trouwe klussers Joop en Sikke er. Zij mochten het gipsproces in deze boerderij officieel afronden. Een hele eer, vond ik.
Niet dat we er echt een ceremonie aan hebben gewijd. Ik heb een paar foto's gemaakt toen Sikke de allerlaatse schroef in het gips boorde. We hebben daarna een tijdje naar het resultaat gekeken. Tegen elkaar gezegd hoe mooi het is geworden. Een glaasje limonade gedronken. Dat was het wel. Allemaal niet heel feestelijk of speciaal.
Maar toch. Het is klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten