

Vandaag was de dag van de tegels. Om acht uur vanmorgen meldden Ronald en Kevin zich. Niet zomaar tegelzetters, maar prijswinnende tegelzetters. Daarover later meer. Kevin en Ronald gaan onze beide badkamers en toiletten van mooie tegels voorzien.
Een kavel kopen met het idee er een strakke woning neer te zetten. Hoe moeilijk kan het zijn? Zeker als je twaalf jaar geleden een bouwval hebt weten om te toveren tot een luxe woonboerderij, samen met je man. Verhalen van een (overmoedige) vrouw weer op de bouw.


Het gipsen is klaar. En dus kunnen alle restjes weg. Vandaag hebben we al die overgebleven halve (kapot getrapte) platen, scheve stukken, reepjes, kruimels en andere ongebruikte stukken gips verzameld. Op elke verdieping lag nog wel iets.

Maar eenmaal op de begane grond zag ik dat ik te vroeg had gejuicht. Je hoort veel mensen die uitdrukking gebruiken, maar ik had het dus echt gedaan: te vroeg gejuicht. Want wat bleek: rondom de loopbrug ontbraken nog een paar plaatjes.
Afgelopen zaterdag waren onze trouwe klussers Joop en Sikke er. Zij mochten het gipsproces in deze boerderij officieel afronden. Een hele eer, vond ik.
Niet dat we er echt een ceremonie aan hebben gewijd. Ik heb een paar foto's gemaakt toen Sikke de allerlaatse schroef in het gips boorde. We hebben daarna een tijdje naar het resultaat gekeken. Tegen elkaar gezegd hoe mooi het is geworden. Een glaasje limonade gedronken. Dat was het wel. Allemaal niet heel feestelijk of speciaal.
Maar toch. Het is klaar.