Rug II

De rug. In februari schreef ik al dat de mijne nogal zeer deed. Dat er voortdurend pijnscheuten door heen gingen als ik op stond uit bed, bank of stoel. En dat ik dus maar weer eens naar mijn fysiotherapeut zou gaan. Dat heb ik gedaan.

Tom - zo heet 'ie - schrok een beetje van mijn rug. De boel was flink geïrriteerd. Zo erg zelfs, dat hij me per direct op non-actief stelde. Ik mocht bijna niets meer: niet te lang zitten (handig als je veel achter de computer en in de auto zit voor je werk), niet meer hardlopen (leuk als je net mee zou doen aan een 10 kilometer-wedstrijdje), maar vooral: niet meer klussen (helemaal fijn als je een huis bouwt). Ik mocht niet eens meer in de buurt komen van een hamer.

Zo kwam het dat ik de ene dag nog isolatiemateriaal in het plafond duwde, en de andere dag ziek thuis zat. Mooi klote, als bouwvrouw zijnde. Ik baalde enorm. Ineens moest ik het klussen aan Wilfred en vrienden overlaten, hing mijn gele overall ongebruikt aan een haakje, zette ik koffie in plaats van gipsplaten, kon ik alleen nog maar wandelen en liggen; de enige activiteiten die Tom nog wél toestond.

Maar na wat scheldkanonnades en een paar dagen afkicken, vond ik het helemaal niet zo erg dat ik tijdelijk was uitgeschakeld. Wat een rust! Geweldig. En dat twee weken lang!

Inmiddels ben ik weer een stuk opgeknapt, mede dankzij veel professioneel gekneed, gemasseer, gekraak en tientallen stevige ontstekingsremmende pillen - 'paardenmiddelen', volgens de bedrijfsarts. Ik werk weer, maar klussen doe ik nog altijd niet. Ik houd het op de verzorging van mensen die dat laatste wél kunnen, verven, opruimen, en het regelen van alles wat geregeld moet worden voor de bouw.

Echt veel vertraging heeft de bouw door mij niet opgelopen, omdat Wilfred altijd maar blijft doorgaan. Vraag is alleen hoe lang nog. Want afgelopen zaterdag, na acht uur timmeren, liep ook hij ineens krom. 'Door mijn rug gegaan', zei hij heel zielig. Ach, ooit komt dat huis wel een keer af.