Verhuisd!

Het is zover. We zijn verhuisd. Sinds vrijdagavond wonen we in de boerderie. En dat is spannend, heel spannend. Alles wat we hier doen, doen we hier voor het eerst. Tanden poetsen, naar de wc gaan, eten koken, boer-zoekt-vrouw kijken, douchen, een wasje draaien. Gasten ontvangen.

We hadden net wat grote meubels, servies, bestek en kaarsen - voor de gezelligheid - versleept, de vloer gezogen en onszelf wat opgefrist, toen mijn broer en zijn vrouw langs kwamen voor een dineetje (door de plaatselijke Chinees bereid). Voor het eerst schonk ik hier voor anderen een wijntje in, dekte ik de tafel, haalde ik een koud biertje uit de koelkast. Warmden we onze handen bij de open haard.

We keken allemaal nog wat onwennig om ons heen. Wilfred en ik nog het meest. Het voelde raar, vreemd. Zo niet-je-eigen-huis-maar-ook-weer-wel. Dat komt onder meer door de grote tegenstelling met ons vorige huisje. Alles is hier zoveel groter en luxer. Ineens hebben we een vaatwasser, een berging, een bad, een keuken met meer dan genoeg kastjes en laden. Ruime gangen en grote kamers.

Neem onze slaapkamer. Die is ruim 30 vierkante meter groot, heeft veel ramen, een zacht tapijt, inloopkast, balkon en een geweldig uitzicht op de weilanden en bossen. Maar het heeft nog meer pluspunten, vergeleken met ons voormalige slaapvertrek: het dak lekt niet, ik hoef niet te bukken vanwege het schuine dak, het is er geen 3 graden 's nachts, er zit geen schimmel op de wanden...

Toen we dus voor het eerst in ons bed lagen hier, kon ik het bijna niet geloven. Voelde het alsof ik in een hotel was. Gisteravond (maar eigenlijk voortdurend) had ik dat gevoel weer. Na een saunasessie stond ik uit te dampen op ons balkon. Het was doodstil, boven me zag ik een prachtige sterrenhemel. Hiervoor heb ik het gedaan, dacht ik. Hiervoor hebben we ruim twee jaar bijna elke vrije dag staan beuken, hebben we vakanties laten schieten, hebben we ons kapot gewerkt.

En cliché cliché: het was het allemaal waard!