Tijd voor een feestje. Dat was het deze zomer. Om te vieren dat Het Huis Af Is. En omdat we al in geen miljoen jaar meer een feestje hadden gegeven. Daar hadden we trouwens een goed excuus voor: het huis was nog niet af.
Na al ruim anderhalf jaar in de boerderij te hebben gewoond, konden we het niet langer uitstellen, de housewarming. Bouwers en klussers die ons hadden geholpen, moesten eindelijk eens het resultaat zien van al hun noeste arbeid.
En dus mestten we de boekenkast uit, schudden we het beddengoed op, hingen we schilderijen recht, snoeiden we hegjes en maaiden we het gazon. We leenden tenten, tafels en stoelen, regelden hapjes bij een goede cateraar, haalden de plaatselijke slijter leeg en nodigden iedereen uit die we de afgelopen jaren in meer of mindere mate sociaal hadden verwaarloosd.
Daarna begon het Grote Wachten op De Eerste Gasten. Al jaren is mijn grootste nachtmerrie dat ik een feest geef, maar niemand komt. Gelukkig kwam de droom tot nu toe nooit uit en hoefde ik nooit in mijn eentje de taart op te eten. Ook deze keer weer was ik onterecht zenuwachtig geweest: tegen vijven stond de tuin vol jong en oud volk, knalden de champagneflessen en gaven Wilfred en ik als volleerde gidsen rondleidingen door het huis.
Zo ging het een paar uur lang door, totdat iedereen moe was, of dronken. De volgende dag waren er de bekende katers, vieze asbakken en bergen rommel. Maar dat deed er allemaal niet toe, want ik voelde me vooral erg blij en trots. En dankbaar. En meer van dat soort gevoelens die horen bij het afronden van een groots en meeslepend project. Af, dat is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten