Zonsopkomst in de achtertuin. Als ik wakker word, en beneden kom, zie ik soms dit. Een prachtig, verstillend landschap. Alsof ik me in een sprookjesboek bevind.
Ik keek net even naar een herhaling van De Wereld Draait Door, die geheel aan Martin Bril was gewijd. En toen moest ik ineens aan deze foto denken. Ze passen wel bij elkaar: lege, mistige weilanden en de dood.
Het maakt me droevig, en blij tegelijk, zijn dood. Droevig, omdat ik zijn columns voortaan moet missen, maar vooral omdat ik weet dat zijn dochters hun vader voortaan moeten missen. En zijn vrouw haar man.
Blij. Omdat hij zoveel moois heeft nagelaten. Mooie verhaaltjes met mooie woorden over het kleine in Nederland: de slager op de hoek, knoppen aan bomen in de lente, kruispunten, bankjes, wolken van baby's.
Enfin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten