We zijn bij Yvonne geweest, onze binnenhuisarchitect. Al vanaf het begin schetst, ontwerpt en tekent ze voor ons. Zo bedacht ze dat er een loopbrug in het huis moest komen. Briljant idee.
Ook deze keer kwam ze weer met originele suggesties. Stofjes voor onze nieuwe bank en loveseat, een stukje tapijt, kleuren die we op de muren kunnen verven, tegels in de wc en badkamer, plaatjes van wilde dessins voor op de wand. Erg gewaagd soms, maar boeiend en onverwacht.
Of we alle voorstellen overnemen, weet ik nog niet. Meestal moet ik ze een paar dagen op me in laten werken. Meestal is de conclusie dan dat ik ze prachtig vind. En meestal moeten we dan op zoek naar goedkopere alternatieven. Want design is geweldig, maar ook geweldig duur.
Behalve leuk, was het ook vervreemdend om het ineens weer over de inrichting van het huis te hebben. En je te verbeelden hoe het er straks uit komt te zien. Dat gebeurt niet zo vaak. Alleen als de nieuwe VT Wonen of Eigen Huis en Interieur in de brievenbus ligt. Of als we in een meubelzaak staan. Maar ook dat laatste komt maar zelden voor wegens tijdgebrek.
Meestal denk ik aan dingen die nu, of hoogstens volgende week, moeten gebeuren. Zoals het kopen van een nieuwe beitel voor de kangoo, het bestellen van nieuwe schroeven, het wegbrengen van een kar vol gips naar de stort. Het bellen van de aannemer om te zeggen dat hij nou eindelijk die lekkage op de tweede etage eens moet repareren. Of het controleren van de werkzaamheden van de elektricien.
Het was nogal schokkend gisteren om - met mijn hoofd nog vol bouwerige gedachten - bij het architectenbureau te zijn waar Yvonne werkt. Twee uur eerder stond ik nog het stof op te vegen in de boerderij, en nu bevond ik me ineens in een ruimte vol stalen van de meest prachtige tapijten, gordijnen, vloeren, tegels en stoffen.
Maar heerlijk was het ook. Want het drong tot me door dat het er waarschijnlijk echt van gaat komen. Dat het huis straks echt een keertje 'afwerkklaar' is en dat we dus de muren kunnen gaan stuccadoren en verven. Dat we gordijnen op kunnen gaan hangen, een vloer kunnen gaan leggen, en uiteindelijk met een enorm glas wijn voor de open haard kunnen gaan liggen, op een zacht tapijtje.
De hele terugweg heb ik gedroomd van het huis. Hoe mooi het gaat worden, hoe prachtig. Nog altijd droom ik een beetje. En dat probeer ik zo lang mogelijk vol te houden, liefst tot zaterdag. Langer zal me niet lukken. Dan schudden overall, stofmasker, handschoenen en isolatiemateriaal me weer fijntjes wakker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten